De planning vooraf was goed en die zouden we beslist ook gaan halen als er niet weer eens iets mis zou gaan. Opstaan en ontbijten verliep vlotjes en het ontbijt was zelfs prima. Hertz zat praktisch naast de deur, dus het ophalen van de auto zou soepel geregeld moeten kunnen worden. Echter, de auto zou pas om 10 uur gereed zijn en een alternatief was niet beschikbaar. Nou ja, eigenlijk wel, maar dan gingen we een klasse omhoog inclusief het extra dagtarief van 20 dollar. Hoewel we al om 8:45 bij de boot voor het boarden voor Alcatraz zouden moeten zijn was dit geen acceptabele optie. Overigens zou de boot pas om 9:15 uitvaren, dus dat zou ons wat meer speling geven. Evenwel was ons vooraf op het hart gedrukt: te laat is te laat en dan vervalt je ticket.
Toen we buiten het Hertz-kantoor stonden te overleggen hoe we dan snel dan in de havens zouden kunnen komen werden we teruggeroepen door de receptioniste die ons aanbood het extra dagtarief te verlagen naar 10 dollar per dag. Dat verschil leek ons draaglijk en met de tijdsdruk in onze planning waren we even later de huurders van een Ford Explorer voor de komende drie weken. Eigenlijk een veel te grote auto voor ons drieën, maar andere andere kant toch ook wel weer lekker ruim en comfortabel.
Nog steeds voor op schema vertrokken we richting pier 33 waar onze boot zou vertrekken. Het drukke ochtendverkeer en de wegwerkzaamheden gooiden opnieuw roet in het eten. Pas om 9:05 kwamen we aan bij de pier en stapten Esther en Jens uit om een poging te doen de boot te halen en te vertragen terwijl ik de auto in een parkeergarage zette. In de veronderstelling dat we om 9:15 zouden uitvaren lukte het me om voor die tijd, hijgend van het rennen, bij de boot aan te komen. Het bleek dat de boot al om 8:45 was vertrokken en dat we sowieso te laat zouden zijn geweest. Gelukkig zwaaide Esther met een standby-kaart, die ze had gekregen van de rederij. Hiermee konden we met de volgende boot mee als er afzeggingen en no-shows waren. Met een zucht van verlichting hoorden we dat we alsnog meekonden.
Het gevangeniseiland Alcatraz is al sinds 1963 geen gevangenis meer maar spreekt nog steeds tot de verbeelding als de vesting waaruit nog nooit iemand levend is ontsnapt, hoewel de drie gedetineerden die een succesvolle poging ondernomen in 1961 nooit zijn teruggevonden. Met een audiotour werden we langs de gebouwen geleid waar ooit een uiterst streng gevangenisregime heerste, een kille plek die benauwde en stonk naar meeuwenpoep. Hier werden gevangenen als Al Capone en Machine Gun Kelly met recht en voelbaar gestraft.
Terug in de haven liepen we door naar Fisherman's Wharf, een uitgaansgebied met winkels, eetgelegenheden en straatartiesten. We besloten wat te gaan eten bij Boudin, die ons de heerlijkste Chowders voorschotelde. Ik had de Clam Chowder, een gebonden soep van aardappelen en mosselen, geserveerd in een uitgehold rond zuurdesembrood. Overheerlijk!
Na wat gesteggel over het huren van fietsen of elektrische steps, besloten we toch voor de fietsen te gaan. Jens kreeg een mooie fietshelm bij omdat hij nog geen 18 is en was daar allerminst blij mee. Met fietsen en een helm togen we naar de Golden Gate Bridge. Op zichzelf een klein stukje fietsen maar er moest flink geklommen worden! Pas na de brug konden we de benen stilhouden en ons af laten zakken naar het pittoreske Sausolito.
Na een korte sightseeing daar gingen we in de rij staan voor de boot terug naar de haven van San Francisco. Ook daar weer een rij met bijbehorende wachttijden. De zon was in de loop van de dag flink fel gaan schijnen en daar kan mijn tere huid nog steeds niet tegen. Met een roodverbrand gezicht wil je natuurlijk graag nog wat heters hebben en dus besloten we te gaan eten bij Chipotl op Fisherman's Wharf. Prima gerechten hebben ze daar en vrij goed betaalbaar ook.
Op de terugweg naar de fietsenverhuur moesten gewoon nog even langs Pier 39, waar een kolonie zeehonden genoot van het zonnetje op een aantal vlonders. Op sommige vlonders was het letterlijk knokken voor een plekje voor de zeehonden.
Nadat we de auto hadden teruggevonden in de parkeergarage gingen we op zoek naar ons hotel aan Bush St. Het is altijd verstandig om meteen bij aankomst in Amerika je Arieli SIM-kaart met Internet te activeren, zodat je overal gebruik kan maken van mobiel Internet. Zonder Internet is een reservering niet terug te vinden en wisten we niet op welk straatnummer ons hotel zich bevond. Dus dan maar de straat op en neer en goed zoeken. Na de tweede poging werd het hotel gespot en konden we doodmoe ons bed opzoeken. Want de volgende dag moesten we opnieuw vroeg op voor een flinke rit naar Yosemite en daarna naar ons volgende hotel in Lone Pine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten