Dinsdag 20 augustus
De laatste blog van deze vakantie is pas geschreven nadat we alweer een paar dagen thuis zijn. De jetlag hakt er flink in en de drukte van de eerste dagen thuis hebben dit blog uitgesteld tot nu.
We staan om 5:15 op om ons klaar te maken voor de shuttlebus die ons rond 6 uur naar het vliegveld zal brengen. Daar verloopt alles vrij vlotjes en stijgen we zelfs enkele minuten voor de oorspronkelijke vertrektijd op. Het vliegtuig is dezelfde verouderde kist als die ons drie weken terug bracht. Inmiddels heeft men nog net voor vertrek duidelijk kunnen maken dat we gratis films kunnen kijken via de American Airlines app, de ik nog even snel download. Dat werkt ook prima en ik heb me uitstekend vermaakt tijdens de terugvluchten. Ook het winnen van een 'rugleuning-gevecht' met degene die voor me zat en mijn knieën bijna aan gort leunde gaf voldoening. De eerste etappe verliep verrassend snel en na 5 uurtjes zaten we al in Philadelphia. Voor de vervolgvlucht hadden we opnieuw vertraging vanwege een logboek, wat moest worden ingevuld en overgedragen door het technische grondpersoneel. De warme maaltijd van kip met pilav-rijst was ronduit smerig maar gelukkig hadden we ook een grote zak M&M's mee in het vliegtuig. Es heeft een heel boek uitgelezen en Jens heeft twee halve gedownloade Netflix-series kunnen bekijken. Na minder dan 7 uur vliegen stonden we weer aan de grond in ons opvallend zonnige kikkerlandje. Bart stond weer klaar bij de vertrekhallen en reed ons soepeltjes naar Alkmaar waar we eindelijk onze katten weer een aai konden geven.
Wat cijfers over de vakantie:
Op deze vakantie hebben we volgens Hertz 3202 mijl gereden en dat is omgerekend 5124 km. De afstanden zijn enorm en je verkijkt je vaak op de tijd die je nodig hebt om ergens te komen. Anderzijds heeft dat ook met mijn planning te maken. Sommige dagen heb ik zoveel reistijd ingepland dat we niet aan de activiteiten toekwamen. En op sommige dagen waren de onvoorziene omstandigheden de oorzaak.
De temperaturen die we hebben gevoeld liepen uiteen van 13 graden in Atascadero tot 49 graden in Death Valley, een verschil van 36 graden. Opvallend is dat we niet extreem veel last hadden van de hitte. Dat komt deels door de droge lucht en natuurlijk ook omdat we overal gebruik konden maken van airco. Niet in alle gevallen hebben we dat ook gedaan omdat de airco-apparatuur 's nachts behoorlijk wat herrie kan produceren. Hoewel Es en ik tijdens de vakantie allebei kort verkouden zijn geweest heb ik toch de indruk dat je lichaam went aan de extreme temperatuurverschillen.
Tijdens de vakantie hebben we veel fastfood-restaurants (Popeyes, Chipotle, MacDonald's, Jack-in-the-Box, Burger King, Subway's, Taco Bell, In-'n-Out, Denny's, Panda Express, Domino's, Pizza Hut) bezocht en vermoedelijk daarbij meer calorieën binnengekregen dan dat we normaal zouden doen in Nederland. Toch zijn we niet aangekomen en zitten we nog netjes op ons startgewicht. Blijkbaar hebben we meer bewogen dan we zouden doen als we aan het werk waren geweest.
In totaal hebben we op 11 verschillende adressen overnacht, hebben we 3 nationale parken bezocht en hebben we 2 canyons gezien. We zijn naar 1 wedstrijd geweest en hebben 1 helikoptervlucht gemaakt. Een beetje drukke vakantie zoals het lijkt en dat gaan we volgend jaar anders doen.
vrijdag 23 augustus 2019
maandag 19 augustus 2019
San Francisco. Dag 19.
Maandag 19 augustus
De dag die je wist dat zou komen (ofzo) is vandaag dan eindelijk daar: de laatste volledige dag in de VS. We hebben nog een stuk van 250 mijl af te leggen naar ons laatste hotel, vlakbij het vliegveld.
Vanuit Atascadero mijden we onmiddellijk snelweg 101 en gaan richting Cambria om opnieuw Highway 1 op te rijden. Deze weg gaat via een bochtig parcours vlak langs de oceaan en biedt geweldige uitzichten in alle richtingen.
Onderweg stoppen we bij een parkeerplek vanwaar we zeeolifanten kunnen bekijken op het strand. Een prachtig gezicht om te zien hoe deze dieren zich voortslepen over het strand en voor de rest weinig anders doen dan slapen en zand over hun lijf te slingeren. In de zee maken een stel zeeolifanten een hoop kabaal tijdens een schijngevecht.
Bij enkele View Points kijken we vanaf grote hoogte uit over strand en zee. Wat roet in het eten gooide op de route was dat er op verschillende plekken wegwerkzaamheden werden uitgevoerd en dat betekende een totale extra reistijd van zeker een uur. Dat was een flinke domper op de planning, die ons een bezoekje aan het kuststadje Monterey en een rustige lunch kostte. Dus keerden we overrichter zake terug toen de bij Monterey aankwamen en bezochten we de Mac voor een snelle en late lunch.
Daarna werd het opnieuw een race tegen de klok om op tijd de auto in te leveren. Hertz sluit om 18:00 en het plan was om Jens en Es eerst bij het hotel af te zetten en dan snel de auto vol te tanken en bij Hertz af te leveren. Na veel nagelbijten in de files stond ik om 17:45 voor de neus van de Hertz-baliemedewerkster, dezelfde onvriendelijke muts als die ons op de tweede dag de auto meegaf.
De klacht over de navigatie die niet up-to-date was en af en toe uitviel werd nors weggewimpeld en daarmee was de kous af. Klantvriendelijkheid is nog niet overal doorgedrongen in de VS.
Ik had ingecalculeerd om vanaf Hertz een stukje te moeten lopen naar het hotel. De afstand bleek bijna 6 kilometer te bedragen en dat zou me een uurtje wandelen gaan kosten. Es en Jens waren ondertussen al ingecheckt in het hotel en waren alvast de koffers reisklaar aan het maken.
Nadat Es tevergeefs een poging had ondernomen om ergens nog wat leuks te kopen, gingen we te voet zoeken naar een leuke en betaalbaar restaurantje. Genoeg winkels en restaurants in de buurt maar jammer genoeg waren vele restaurants al gesloten. Uiteindelijk kwamen we terecht bij Fat Wong's Kitchen waar we meteen werden voorzien van een plastic beker met warme thee. In het restaurant zaten verder alleen Aziaten en die keken ons geamuseerd en verwonderd aan.
We bestelden alledrie een (crispy) noodles-gerecht en aten die op zijn Nederlands met vork en lepel op. Prima te eten en het smaakt heel anders dan het 'Chinese' eten wat we in Nederland kennen. Bovendien was de prijs ook erg schappelijk: 30 dollar.
Morgen kunnen we om 6:05 met de airportshuttle mee naar SFO en dan is onze vakantie definitief ten einde. Jammer, maar toch ook wel lekker om terug naar huis te vliegen.
De dag die je wist dat zou komen (ofzo) is vandaag dan eindelijk daar: de laatste volledige dag in de VS. We hebben nog een stuk van 250 mijl af te leggen naar ons laatste hotel, vlakbij het vliegveld.
Vanuit Atascadero mijden we onmiddellijk snelweg 101 en gaan richting Cambria om opnieuw Highway 1 op te rijden. Deze weg gaat via een bochtig parcours vlak langs de oceaan en biedt geweldige uitzichten in alle richtingen.
Onderweg stoppen we bij een parkeerplek vanwaar we zeeolifanten kunnen bekijken op het strand. Een prachtig gezicht om te zien hoe deze dieren zich voortslepen over het strand en voor de rest weinig anders doen dan slapen en zand over hun lijf te slingeren. In de zee maken een stel zeeolifanten een hoop kabaal tijdens een schijngevecht.
Bij enkele View Points kijken we vanaf grote hoogte uit over strand en zee. Wat roet in het eten gooide op de route was dat er op verschillende plekken wegwerkzaamheden werden uitgevoerd en dat betekende een totale extra reistijd van zeker een uur. Dat was een flinke domper op de planning, die ons een bezoekje aan het kuststadje Monterey en een rustige lunch kostte. Dus keerden we overrichter zake terug toen de bij Monterey aankwamen en bezochten we de Mac voor een snelle en late lunch.
Daarna werd het opnieuw een race tegen de klok om op tijd de auto in te leveren. Hertz sluit om 18:00 en het plan was om Jens en Es eerst bij het hotel af te zetten en dan snel de auto vol te tanken en bij Hertz af te leveren. Na veel nagelbijten in de files stond ik om 17:45 voor de neus van de Hertz-baliemedewerkster, dezelfde onvriendelijke muts als die ons op de tweede dag de auto meegaf.
De klacht over de navigatie die niet up-to-date was en af en toe uitviel werd nors weggewimpeld en daarmee was de kous af. Klantvriendelijkheid is nog niet overal doorgedrongen in de VS.
Ik had ingecalculeerd om vanaf Hertz een stukje te moeten lopen naar het hotel. De afstand bleek bijna 6 kilometer te bedragen en dat zou me een uurtje wandelen gaan kosten. Es en Jens waren ondertussen al ingecheckt in het hotel en waren alvast de koffers reisklaar aan het maken.
Nadat Es tevergeefs een poging had ondernomen om ergens nog wat leuks te kopen, gingen we te voet zoeken naar een leuke en betaalbaar restaurantje. Genoeg winkels en restaurants in de buurt maar jammer genoeg waren vele restaurants al gesloten. Uiteindelijk kwamen we terecht bij Fat Wong's Kitchen waar we meteen werden voorzien van een plastic beker met warme thee. In het restaurant zaten verder alleen Aziaten en die keken ons geamuseerd en verwonderd aan.
We bestelden alledrie een (crispy) noodles-gerecht en aten die op zijn Nederlands met vork en lepel op. Prima te eten en het smaakt heel anders dan het 'Chinese' eten wat we in Nederland kennen. Bovendien was de prijs ook erg schappelijk: 30 dollar.
Morgen kunnen we om 6:05 met de airportshuttle mee naar SFO en dan is onze vakantie definitief ten einde. Jammer, maar toch ook wel lekker om terug naar huis te vliegen.
zondag 18 augustus 2019
Atascadero. Dag 18.
Zondag 18 augustus
Vandaag weer een reisdag. We moeten in twee dagen de afstand van Los Angeles naar San Francisco overbruggen om daar op dinsdag ons vliegtuig te halen. We doen het dus in twee etappes. Vandaag gaan we tot halverwege, naar een hotel in Atascadero.
We plannen om zoveel mogelijk over Highway 1 te rijden zodat we kunnen genieten van het uitzicht. Tot aan Malibu lukt dat aardig, daarna worden we de 101 opgestuurd. In Malibu zijn veel luxe huizen te zien van de rijken der aarde. De mooiste huizen staan hoog in de bergen met een geweldig uitzicht op de grote oceaan. Aan de andere kant van de weg wisselen de strandtenten elkaar af, bevolkt door vooral surfers. Het nodigt uit om uit te stappen en er een drankje te doen maar we moeten door volgens het strakke tijdschema helaas.
Onderweg zijn we bij Sea Cliff toch even op een half verlaten strand gezeten om ons Walmart-broodje, - salade en -wrap op kunnen peuzelen. Het valt niet mee daar in de zon te zitten met verbrande ledematen dus we gaan snel terug naar de auto.
Voor ons volgende bestemming proberen we een glimp op te vangen van de Neverland Ranch van wijlen Michael Jackson. Het is een stukje de bergen in koersen en dus zitten we in no-time is een andere omgeving. Het bezoek wordt een lichte teleurstelling want uiteraard heeft zo'n groot landhuis ook een lange oprit en die mochten we niet op. Dus hebben we de toegangspoort vastgelegd op de camera en hebben we een steentje gelegd op het herdenkingsmonument bij de ingang. Daarna zijn we maar doorgereden naar Atascadero om alvast in te checken bij het hotel.
Om half 5 arriveren we bij het hotel, eentje met weer redelijk wat luxe. Omdat het te vroeg is om niks te gaan doen gaan Es en ik naar de plaatselijke Dollar Tree, waar ze alle artikelen verkopen voor een dollar of minder. Voor ruim 11 dollar komen we met handen vol spullen de winkel weer uit. Met name de goedkope medicijnen doen het goed bij ons.
Bij Jack-in-the-Box hadden we nog niet gegeten deze vakantie en een vestiging bevindt zich vlak naast ons hotel: lekker makkelijk en snel. Heerlijke milkshakes verkopen ze daar! Een oudere mormoonse dominee zat naast ons en begon een gesprek met ons. Uiteraard ging het over onze vakantie en de lengte van Jens. Daarna begint hij de geschiedenis van de mormoonse kerk uit te leggen. We beloven hem via het Internet te checken wat voor werk ze doen en vertrekken naar onze kamer. De rest van de avond brengen we relaxend voor de buis door. Morgen is ons laatste hele dag en moeten voor 18 uur onze auto inleveren.
Vandaag weer een reisdag. We moeten in twee dagen de afstand van Los Angeles naar San Francisco overbruggen om daar op dinsdag ons vliegtuig te halen. We doen het dus in twee etappes. Vandaag gaan we tot halverwege, naar een hotel in Atascadero.
We plannen om zoveel mogelijk over Highway 1 te rijden zodat we kunnen genieten van het uitzicht. Tot aan Malibu lukt dat aardig, daarna worden we de 101 opgestuurd. In Malibu zijn veel luxe huizen te zien van de rijken der aarde. De mooiste huizen staan hoog in de bergen met een geweldig uitzicht op de grote oceaan. Aan de andere kant van de weg wisselen de strandtenten elkaar af, bevolkt door vooral surfers. Het nodigt uit om uit te stappen en er een drankje te doen maar we moeten door volgens het strakke tijdschema helaas.
Onderweg zijn we bij Sea Cliff toch even op een half verlaten strand gezeten om ons Walmart-broodje, - salade en -wrap op kunnen peuzelen. Het valt niet mee daar in de zon te zitten met verbrande ledematen dus we gaan snel terug naar de auto.
Voor ons volgende bestemming proberen we een glimp op te vangen van de Neverland Ranch van wijlen Michael Jackson. Het is een stukje de bergen in koersen en dus zitten we in no-time is een andere omgeving. Het bezoek wordt een lichte teleurstelling want uiteraard heeft zo'n groot landhuis ook een lange oprit en die mochten we niet op. Dus hebben we de toegangspoort vastgelegd op de camera en hebben we een steentje gelegd op het herdenkingsmonument bij de ingang. Daarna zijn we maar doorgereden naar Atascadero om alvast in te checken bij het hotel.
Om half 5 arriveren we bij het hotel, eentje met weer redelijk wat luxe. Omdat het te vroeg is om niks te gaan doen gaan Es en ik naar de plaatselijke Dollar Tree, waar ze alle artikelen verkopen voor een dollar of minder. Voor ruim 11 dollar komen we met handen vol spullen de winkel weer uit. Met name de goedkope medicijnen doen het goed bij ons.
Bij Jack-in-the-Box hadden we nog niet gegeten deze vakantie en een vestiging bevindt zich vlak naast ons hotel: lekker makkelijk en snel. Heerlijke milkshakes verkopen ze daar! Een oudere mormoonse dominee zat naast ons en begon een gesprek met ons. Uiteraard ging het over onze vakantie en de lengte van Jens. Daarna begint hij de geschiedenis van de mormoonse kerk uit te leggen. We beloven hem via het Internet te checken wat voor werk ze doen en vertrekken naar onze kamer. De rest van de avond brengen we relaxend voor de buis door. Morgen is ons laatste hele dag en moeten voor 18 uur onze auto inleveren.
zaterdag 17 augustus 2019
Santa Monica. Dag 17.
Zaterdag 17 augustus
Vanochtend werden we alledrie brak wakker. Gisteravond vonden buren boven ons het nodig om op het balkon gesprekken te vonden tot 1 uur 's nachts en dat is niet goed voor de nachtrust. Via een automatisch mailtje van Expedia, waar het hotel was geregeld, maakte ik daar een opmerking over bij een snelle recensie. Prompt werden we gebeld door de manager van het hotel die schijnbaar de klacht had ontvangen en hij stelde voor om ons een andere kamer te geven. We bedankten vriendelijk in de wetenschap dat we hier nog maar een nachtje door hoefden te brengen en dat de luidruchtige buren inmiddels waren vertrokken.
Na een uitgebreid ontbijt pakten we de auto richting Santa Monica, waar we de pier met kermis en het strand zouden gaan bezoeken. De rit duurde weer langer dan gepland vanwege opstoppingen op de snelwegen en een paar keer fout rijden. Bij het strand konden we voor 12 euro de hele dag parkeren en we liepen daar vandaan meteen op de pier af. Op de pier was het een drukte van belang. Het weer was inmiddels omgeslagen van fris en bewolkt naar zonnig en comfortabel warm.
Op de pier zijn naast de kermis veel straatartiesten te bewonderen, die schilderen, tekenen, dansen of zingen. De kermis zelf is erg duur en we houden het vooral bij kijken en verbaasd worden. In de Arcade spelen Jens en ik nog een potje airhockey en probeert Jens de western-stijl schiettent uit.
Op straat wordt Jens regelmatig aangesproken over zijn lengte (you're big, man!) en wordt meteen daara geinformeerd of hij basketbal speelt. Nu is Jens stiekem best wel goed in het spelletje en om dat te bewijzen mag hij voor 6 dollar vier ballen in een veel te krap netje proberen te gooien. Een grote donkere Amerikaan die voor hem was bakte er niks van maar Jens gooide er inderdaad eentje raak! Dus zitten we nu met een knuffel-regenboogpaard opgescheept.
Nu we ons voor het eerst tijdens de vakantie bij een strand bevonden wilden toch ook wel even een duik nemen. We hadden wel onze zwemspullen in de auto gelegd voor vandaag maar hadden geen zonnebrandcreme ingepakt. Die paar uurtjes in de zon dat zou allemaal wel goed komen. De zee was heerlijk koel en schoon en de golven waren hoog genoeg voor surfers en stuntzwemmers en op het strand stond een lekker koel briesje. De ingrediënten om te verbranden waren aanwezig en dus gebeurt dat ook. Gelukkig waren we eerder van het strand gegaan vanwege de voetbalwedstrijd van vanavond, maar toen we in de auto zaten merkten we alledrie wel dat de zon goed had toegeslagen.
Thuis namen we een snelle douche en propten we onze in allerijl gekochte Subway-broodjes achter de kiezen om ons op te maken voor een ontmoeting met het fenomeen Zlatan in het stadion van de LA Galaxy. Het zou druk worden in het stadion en ons werd per e-mail aangeraden te parkeren bij een busstation en ons daar vandaan per shuttlebus naar het stadion te laten vervoeren. Dat ging eigenlijk vrij vlot allemaal en we hadden zelfs nog ruim een uur om inde fanshop rond te snuffelen en er achter te komen waar de lockers waren waar Es haar tas in op moest bergen. Toen we die gevonden hadden bleek het 10 dollar te kosten om gebruik te maken van een locker en ik had mijn geld niet mee. Es haar pas werkte niet en Apple Pay gaf ook een Nee. Contanten hadden we ook niet bij ons. Het meisje van de lockersleutels zag onze wanhoop en zei dat we voor deze keer dan gratis een locker mochten nemen. Toch weer wat geld bespaard zo!
De wedstrijd begon om 19 uur en was op zijn Amerikaans opgetuigd met alle show varianten, inclusief het live gezongen Amerikaanse volkslied. Entertainen kun je wel aan Amerikanen overlaten. Het entertainen op het veld kwam uiteraard van Zlatan. Zonder zich bovenmatig in te spannen vormde hij het grootste gevaar voor de tegenstander, de Seattle Sounders, en strooide met strakke passes en mooie acties. Het publiek in het stadion was vooral van spaanstalige afkomst; 'witte' Amerikanen vinden voetbal een vrouwensport en kijken liever naar baseball, American Football of basketball. In de loop van de avond werd het wat frisser in het open stadion en waren we blij dat we een vestje hadden meegenomen alledrie. De uitslag was aan het einde 2-2 met twee doelpunten van Zlatan en we hebben alles gezien in de wedstrijd: een gele en rode kaart, een afgekeurde penalty, en een eigen doelpunt. Na de wedstrijd gaan we met de shuttelbus en de auto terug naar ons hotel waar we eerst nog een pizza bestellen als laat diner en we gaan vervolgens naar bed.
Vanochtend werden we alledrie brak wakker. Gisteravond vonden buren boven ons het nodig om op het balkon gesprekken te vonden tot 1 uur 's nachts en dat is niet goed voor de nachtrust. Via een automatisch mailtje van Expedia, waar het hotel was geregeld, maakte ik daar een opmerking over bij een snelle recensie. Prompt werden we gebeld door de manager van het hotel die schijnbaar de klacht had ontvangen en hij stelde voor om ons een andere kamer te geven. We bedankten vriendelijk in de wetenschap dat we hier nog maar een nachtje door hoefden te brengen en dat de luidruchtige buren inmiddels waren vertrokken.
Na een uitgebreid ontbijt pakten we de auto richting Santa Monica, waar we de pier met kermis en het strand zouden gaan bezoeken. De rit duurde weer langer dan gepland vanwege opstoppingen op de snelwegen en een paar keer fout rijden. Bij het strand konden we voor 12 euro de hele dag parkeren en we liepen daar vandaan meteen op de pier af. Op de pier was het een drukte van belang. Het weer was inmiddels omgeslagen van fris en bewolkt naar zonnig en comfortabel warm.
Op straat wordt Jens regelmatig aangesproken over zijn lengte (you're big, man!) en wordt meteen daara geinformeerd of hij basketbal speelt. Nu is Jens stiekem best wel goed in het spelletje en om dat te bewijzen mag hij voor 6 dollar vier ballen in een veel te krap netje proberen te gooien. Een grote donkere Amerikaan die voor hem was bakte er niks van maar Jens gooide er inderdaad eentje raak! Dus zitten we nu met een knuffel-regenboogpaard opgescheept.
Nu we ons voor het eerst tijdens de vakantie bij een strand bevonden wilden toch ook wel even een duik nemen. We hadden wel onze zwemspullen in de auto gelegd voor vandaag maar hadden geen zonnebrandcreme ingepakt. Die paar uurtjes in de zon dat zou allemaal wel goed komen. De zee was heerlijk koel en schoon en de golven waren hoog genoeg voor surfers en stuntzwemmers en op het strand stond een lekker koel briesje. De ingrediënten om te verbranden waren aanwezig en dus gebeurt dat ook. Gelukkig waren we eerder van het strand gegaan vanwege de voetbalwedstrijd van vanavond, maar toen we in de auto zaten merkten we alledrie wel dat de zon goed had toegeslagen.
Thuis namen we een snelle douche en propten we onze in allerijl gekochte Subway-broodjes achter de kiezen om ons op te maken voor een ontmoeting met het fenomeen Zlatan in het stadion van de LA Galaxy. Het zou druk worden in het stadion en ons werd per e-mail aangeraden te parkeren bij een busstation en ons daar vandaan per shuttlebus naar het stadion te laten vervoeren. Dat ging eigenlijk vrij vlot allemaal en we hadden zelfs nog ruim een uur om inde fanshop rond te snuffelen en er achter te komen waar de lockers waren waar Es haar tas in op moest bergen. Toen we die gevonden hadden bleek het 10 dollar te kosten om gebruik te maken van een locker en ik had mijn geld niet mee. Es haar pas werkte niet en Apple Pay gaf ook een Nee. Contanten hadden we ook niet bij ons. Het meisje van de lockersleutels zag onze wanhoop en zei dat we voor deze keer dan gratis een locker mochten nemen. Toch weer wat geld bespaard zo!
De wedstrijd begon om 19 uur en was op zijn Amerikaans opgetuigd met alle show varianten, inclusief het live gezongen Amerikaanse volkslied. Entertainen kun je wel aan Amerikanen overlaten. Het entertainen op het veld kwam uiteraard van Zlatan. Zonder zich bovenmatig in te spannen vormde hij het grootste gevaar voor de tegenstander, de Seattle Sounders, en strooide met strakke passes en mooie acties. Het publiek in het stadion was vooral van spaanstalige afkomst; 'witte' Amerikanen vinden voetbal een vrouwensport en kijken liever naar baseball, American Football of basketball. In de loop van de avond werd het wat frisser in het open stadion en waren we blij dat we een vestje hadden meegenomen alledrie. De uitslag was aan het einde 2-2 met twee doelpunten van Zlatan en we hebben alles gezien in de wedstrijd: een gele en rode kaart, een afgekeurde penalty, en een eigen doelpunt. Na de wedstrijd gaan we met de shuttelbus en de auto terug naar ons hotel waar we eerst nog een pizza bestellen als laat diner en we gaan vervolgens naar bed.
vrijdag 16 augustus 2019
Los Angeles. Dag 16.
Vrijdag 16 augustus
Als we 's ochtends vroeg eerst ons huis spic and span hebben achtergelaten slaan we om half 11 voor het laatst de voordeur achter ons dicht en vertrekken we richting Los Angeles. Hier verwachten we temperaturen die minstens 20 graden lager zijn dan die we de afgelopen dagen hebben gevoeld. Ons oorspronkelijke plan om onderweg een groot pretpark te bezoeken is vanwege de kosten afgeschoten, dus schuiven we de planning voor de volgende dag naar voren. We gaan vandaag eerst naar Hollywood Blvd om daar de Walk of Fame te bekijken en alles wat er verder valt te beleven. We vinden een goedkope garage op Vine St. en beginnen vlak om de hoek bij het beroemde Hollywood & Vine-kruispunt onze verkenningstocht.
We zien veel souvenirshops, hasj-toko's en zwervers en af en toe een persoon die als superheld is verkleed en voor geld met je op de foto wil. Gewaarschuwd door Kees van der Spek in zijn programma Opgelicht in het Buitenland slaan we de toeristische oplichters professioneel van ons af. Ook de verkopers van de zogenaamde sterren-tours proberen je voor veel te hoge bedragen een tour aan te smeren die voert langs huizen waar de sterren die daar zouden moeten wonen helemaal niet wonen.
Jens en ik zien onderweg een attractie waarbij je in een virtuele wereld samen een reeks opdrachten moet zien uit te voeren. Terwijl Esther wat souvenirwinkels induikt, wagen wij de kans. Je wordt daar elk afzonderlijk geplaatst in een donkere ruimte van twee bij twee meter met zachte wanden en je krijgt daar een VR-bril op en twee controllers in je handen, die je straks ook als virtuele handen kan gebruiken. Na de introductie kom je terecht in een virtuele ruimte waar je verder instructies krijgt om het spel te spelen. Jens en ik kunnen elkaar virtueel zien in deze ruimte en naar elkaar gebaren. Als het spel echt start worden we getransporteerd naar vijf verschillende virtuele werelden (middeleeuwen, op de maan, prehistorie, ondergronds en in een ruimteschip) waar we een reeks opdrachten uit moeten voeren. Ongelofelijk leuk en bijzonder! Eigenlijk moet je het zelf ervaren om te begrijpen hoe dat voelt. Uiteindelijk blijken we de opdrachten in een bijzonder snelle tijd te hebben voltooid, sneller dan het gemiddelde.
Als we ook eens hebben geluncht bij In and Out Burger, waar we overigens nog een collegaatje van Jens van de Jumbo tegenkwamen, gaan we terug naar de garage om daarna met de auto richting het beroemde Hollywood Sign te rijden. Zo spectaculair als het altijd leek, is het in werkelijkheid wat minder. Op zich toch wel leuk om het een keer te hebben gezien en er te zijn geweest.
De rit naar ons hotel bij Long Beach is er eentje van 31 mijl en duurt erg lang omdat het verkeer in LA vaak helemaal niet wil opschieten. Op de drukste stukken doe je wel 10 minuten over 1 mijl. LA is zo groot als de provincie Utrecht en alles ligt op behoorlijke rijtijden van elkaar verwijderd. Om deze reden skippen we het geplande bezoek aan het Staples Center, iets wat Es graag wilde. Vermoedelijk gaan we morgen naar Santa Monica om daar de pier te bekijken.
Het Super8 hotel bij Long Beach is even een stuk minder luxe dan ons huisje in Palm Springs en voor de komende twee dagen moeten we het daarmee doen. Een airco is hier niet nodig overigens want het is buiten nu 18 graden Celsius.
We eten wat bij een Denny's op enkele kilometers van ons hotel en keren daarna snel terug om bij te komen van weer een enerverende dag.
Als we 's ochtends vroeg eerst ons huis spic and span hebben achtergelaten slaan we om half 11 voor het laatst de voordeur achter ons dicht en vertrekken we richting Los Angeles. Hier verwachten we temperaturen die minstens 20 graden lager zijn dan die we de afgelopen dagen hebben gevoeld. Ons oorspronkelijke plan om onderweg een groot pretpark te bezoeken is vanwege de kosten afgeschoten, dus schuiven we de planning voor de volgende dag naar voren. We gaan vandaag eerst naar Hollywood Blvd om daar de Walk of Fame te bekijken en alles wat er verder valt te beleven. We vinden een goedkope garage op Vine St. en beginnen vlak om de hoek bij het beroemde Hollywood & Vine-kruispunt onze verkenningstocht.
Jens en ik zien onderweg een attractie waarbij je in een virtuele wereld samen een reeks opdrachten moet zien uit te voeren. Terwijl Esther wat souvenirwinkels induikt, wagen wij de kans. Je wordt daar elk afzonderlijk geplaatst in een donkere ruimte van twee bij twee meter met zachte wanden en je krijgt daar een VR-bril op en twee controllers in je handen, die je straks ook als virtuele handen kan gebruiken. Na de introductie kom je terecht in een virtuele ruimte waar je verder instructies krijgt om het spel te spelen. Jens en ik kunnen elkaar virtueel zien in deze ruimte en naar elkaar gebaren. Als het spel echt start worden we getransporteerd naar vijf verschillende virtuele werelden (middeleeuwen, op de maan, prehistorie, ondergronds en in een ruimteschip) waar we een reeks opdrachten uit moeten voeren. Ongelofelijk leuk en bijzonder! Eigenlijk moet je het zelf ervaren om te begrijpen hoe dat voelt. Uiteindelijk blijken we de opdrachten in een bijzonder snelle tijd te hebben voltooid, sneller dan het gemiddelde.
Als we ook eens hebben geluncht bij In and Out Burger, waar we overigens nog een collegaatje van Jens van de Jumbo tegenkwamen, gaan we terug naar de garage om daarna met de auto richting het beroemde Hollywood Sign te rijden. Zo spectaculair als het altijd leek, is het in werkelijkheid wat minder. Op zich toch wel leuk om het een keer te hebben gezien en er te zijn geweest.
Het Super8 hotel bij Long Beach is even een stuk minder luxe dan ons huisje in Palm Springs en voor de komende twee dagen moeten we het daarmee doen. Een airco is hier niet nodig overigens want het is buiten nu 18 graden Celsius.
We eten wat bij een Denny's op enkele kilometers van ons hotel en keren daarna snel terug om bij te komen van weer een enerverende dag.
donderdag 15 augustus 2019
Palm Springs. Dag 15.
Donderdag 15 augustus
Denk je dat je op een unieke en onherbergzame plek bent geweest waar het niet heter kan worden op de wereld, zit je gewoon in een luxe resort bij praktisch dezelfde temperaturen. Nou ja, formeel is Death Valley nog steeds de plaats waar we de hoogste temperatuur hebben ervaren, maar vandaag kwam het toch wel erg dicht in de buurt. Bij 47 graden is het zwembadwater ook niet lekker fris meer en is het moeilijk uit te houden om lang in het zonnetje te liggen. Toch wagen we ons leven in deze bloedverzengende hitte en zoeken opnieuw ons zwembad op. En we houden het nog redelijk lang vol ook.
De sfeer bij het zwembad wordt opgeleukt door duizenden tsjirpende krekels die zich in bomen en bosjes hebben verschanst. Af en toe verstomd het geluid, maar als er een ander geluid wordt waargenomen zwelt de herrie weer aan. Op den duur hoor je het geluid niet eens meer en vervalt het tot achtergrondruis.
Wederom is er vandaag niet veel te melden en daarom komt er nu een mop over Amerika:
Twee toeristen bezoeken het plaatsje Natchitoches in Louisiana. Ze discussiëren over hoe je nou eigenlijk de naam van dit plaatsje uitspreekt. Omdat ze er maar niet uitkomen, besluiten ze ergens in het dorp even een hapje te gaan eten. De ene toerist vraagt aan de blonde serveerster: “Mevrouwtje, kunt u eens, lángzaam en duidelijk uitspreken, voor twee simpele toeristen, hoe de plaats heet waar wij ons op dit moment bevinden?” De serveerster buigt zich over de tafel en zegt: “Buuuuuurrrrrrr-geeerrrrrr-kiiiiiiingggggggg…”
Morgen vertrekken we uit La Quinta, Palm Springs en verplaatsen ons richting Los Angeles. Omdat we pas om drie uur in mogen checken bij ons volgende hotel moeten we nog gaan bedenken wat we de tussentijd gaan doen. Waarschijnlijk gaan we alvast de stad is om ons er als toerist te gaan gedragen en de trekpleisters te bezoeken.
Denk je dat je op een unieke en onherbergzame plek bent geweest waar het niet heter kan worden op de wereld, zit je gewoon in een luxe resort bij praktisch dezelfde temperaturen. Nou ja, formeel is Death Valley nog steeds de plaats waar we de hoogste temperatuur hebben ervaren, maar vandaag kwam het toch wel erg dicht in de buurt. Bij 47 graden is het zwembadwater ook niet lekker fris meer en is het moeilijk uit te houden om lang in het zonnetje te liggen. Toch wagen we ons leven in deze bloedverzengende hitte en zoeken opnieuw ons zwembad op. En we houden het nog redelijk lang vol ook.
De sfeer bij het zwembad wordt opgeleukt door duizenden tsjirpende krekels die zich in bomen en bosjes hebben verschanst. Af en toe verstomd het geluid, maar als er een ander geluid wordt waargenomen zwelt de herrie weer aan. Op den duur hoor je het geluid niet eens meer en vervalt het tot achtergrondruis.
Wederom is er vandaag niet veel te melden en daarom komt er nu een mop over Amerika:
Twee toeristen bezoeken het plaatsje Natchitoches in Louisiana. Ze discussiëren over hoe je nou eigenlijk de naam van dit plaatsje uitspreekt. Omdat ze er maar niet uitkomen, besluiten ze ergens in het dorp even een hapje te gaan eten. De ene toerist vraagt aan de blonde serveerster: “Mevrouwtje, kunt u eens, lángzaam en duidelijk uitspreken, voor twee simpele toeristen, hoe de plaats heet waar wij ons op dit moment bevinden?” De serveerster buigt zich over de tafel en zegt: “Buuuuuurrrrrrr-geeerrrrrr-kiiiiiiingggggggg…”
Morgen vertrekken we uit La Quinta, Palm Springs en verplaatsen ons richting Los Angeles. Omdat we pas om drie uur in mogen checken bij ons volgende hotel moeten we nog gaan bedenken wat we de tussentijd gaan doen. Waarschijnlijk gaan we alvast de stad is om ons er als toerist te gaan gedragen en de trekpleisters te bezoeken.
woensdag 14 augustus 2019
Palm Springs. Dag 14.
Woensdag 14 augustus
Eigenlijk valt er niet zo veel te vertellen over vandaag omdat we nogal weinig hebben ondernomen. We hebben 's ochtends eerst een bezoekje gebracht aan de plaatselijke Aldi, om onze proviand aan te vullen voor de komende twee dagen. Morgen is de laatste volledige dag dat we in Palm Springs verblijven, op vrijdag trekken we verder naar het westen.
Als we al dachten dat je in de van oorsprong Duitse winkelketen altijd wel een schnitzel zou kunnen scoren, dan zijn we vandaag met ons neus op de feiten gedrukt. We gaan dus dan maar met een pak (verse!) hamburgers de deur uit en maken we ons op voor een hete dag, 46 graden, in de zon bij ons zwembad. De cabana's zijn allemaal bezet, dus dan liggen we ook nog eens op de zonnebedjes vol in de zon. Gelukkig zijn er nog een verkoelend zwembad en een aantal water spuitende kunstwerken.
De uitvinding van de dag (lees je even mee Thijs): een watergekoeld ligbedje! Als je een poreus kunststof ligbed boven een fontein plaatst, wordt je aan de ene kant gebakken door de zon en aan de andere kant heerlijk gekoeld door een straal water, die door de stof van het bedje heen spuit.
In de loop van de dag komt er een cabana vrij en hebben we wat meer schaduw.
Esther en Jens hebben genoeg energie over om na het avondeten zich nog een uurtje in het sportzaaltje in te spannen. Ik heb vakantie en doe helemaal niks!
Als bladvulling wat persoonlijke observaties van de afgelopen weken:
- Amerikanen tonen veel belangstelling voor ons en vragen ons vaak waar we vandaan komen, waarschijnlijk ook omdat ze onze taal niet herkennen. Bovendien willen ze graag weten hoe wij over Amerikanen denken als volk, met name omdat ze zich vaak wel lichtelijk schamen voor hun president. Overigens vinden wij Amerikanen verder erg behulpzaam en gedienstig, vooral in winkels en restaurants. Vanzelfsprekend speelt de fooien-cultuur hierbij een rol, desalniettemin kunnen wij daar in Nederland nog wel wat van leren.
- De vestigingen van de grote winkelketens zijn zoals bekend enorm in omvang. Het valt ook op dat je vaak het gevoel hebt dat je al eens eerder in een winkel bent geweest terwijl dat beslist niet zo is. Dat komt omdat de meeste filialen identiek zijn ingericht. Als je bij een Best Buy binnenloopt weet je onmiddellijk waar alle artikelen staan en in de Walmart is de Deli altijd om de hoek links en zitten de Home & Pharmacy-afdelingen altijd geheel rechts. Dat vergemakkelijkt wel het zoeken bij een willekeurig filiaal. De zelfscan stations in de Walmart vergen wat behendigheid maar schelen een hoop tijd, zeker als mensen karrevrachten vol met spullen af willen rekenen en de helft bij de kassa weer terug moeten leggen omdat hun budget daarvoor ontoereikend blijkt. Kennelijk is dat vrij normaal hier omdat we dat meer dan eens hebben zien gebeuren.
- De wegen zijn goed onderhouden en het principe van Keep Your Lane werkt prima hier. Je merkt nergens iets van agressie op de weg, ook als ik af en toe wat onbehendig een afslag wil bereiken. Men toetert niet, men seint niet met lichten en op het laatste moment je auto ertussen proppen gebeurt zelden. Er zijn politieauto's onderweg, die je de ruimte moet geven als ze iemand aan de kant hebben gezet. Er liggen wel veel kapotte autobanden naast de wegen. Het is mogelijk een stuk snelweg te adopteren die met jouw geld door Litter Control schoon kan worden gehouden. Andere instellingen doen daar geen moeite voor. Rechts afslaan bij rood is nog wel een dingetje, omdat niet altijd duidelijk is of dat ergens is toegestaan. Soms staat dat expliciet met een bord aangegeven maar vaak is dat niet zo. Op goed geluk en bij veilige situaties proberen we het dan maar en het gaat nog steeds goed.
- In ons resort zie je niemand, maar dan ook niemand op straat. Nu kan het zijn dat het te heet is om buiten te lopen, of ons resort is momenteel zo vlak nadat de scholen weer zijn begonnen hier praktisch onbewoond. Het is wel ongezellig stil hier. Het lijkt af en toe wel een heel luxe spookdorp.
- Het valt op dat er zich relatief veel Aziatische toeristen bevinden in dit deel van Amerika. De afstand van China en Japan naar West-Amerika is natuurlijk relatief klein en de vele "nieuwe rijken" in China geven ook graag hier hun geld uit. In de Premium Outlet gisteren werden zelfs in het Chinees reclameboodschappen rond geschald door de intercoms. Bij de toeristische plekken voelt het af en toe eerder dat je je in Azië bevindt dan in de VS.
Voor morgen wordt een temperatuur van 48 graden voorspeld en gaan we opnieuw proberen wat extra kleur op te doen.
Eigenlijk valt er niet zo veel te vertellen over vandaag omdat we nogal weinig hebben ondernomen. We hebben 's ochtends eerst een bezoekje gebracht aan de plaatselijke Aldi, om onze proviand aan te vullen voor de komende twee dagen. Morgen is de laatste volledige dag dat we in Palm Springs verblijven, op vrijdag trekken we verder naar het westen.
Als we al dachten dat je in de van oorsprong Duitse winkelketen altijd wel een schnitzel zou kunnen scoren, dan zijn we vandaag met ons neus op de feiten gedrukt. We gaan dus dan maar met een pak (verse!) hamburgers de deur uit en maken we ons op voor een hete dag, 46 graden, in de zon bij ons zwembad. De cabana's zijn allemaal bezet, dus dan liggen we ook nog eens op de zonnebedjes vol in de zon. Gelukkig zijn er nog een verkoelend zwembad en een aantal water spuitende kunstwerken.
De uitvinding van de dag (lees je even mee Thijs): een watergekoeld ligbedje! Als je een poreus kunststof ligbed boven een fontein plaatst, wordt je aan de ene kant gebakken door de zon en aan de andere kant heerlijk gekoeld door een straal water, die door de stof van het bedje heen spuit.
In de loop van de dag komt er een cabana vrij en hebben we wat meer schaduw.
Esther en Jens hebben genoeg energie over om na het avondeten zich nog een uurtje in het sportzaaltje in te spannen. Ik heb vakantie en doe helemaal niks!
Als bladvulling wat persoonlijke observaties van de afgelopen weken:
- Amerikanen tonen veel belangstelling voor ons en vragen ons vaak waar we vandaan komen, waarschijnlijk ook omdat ze onze taal niet herkennen. Bovendien willen ze graag weten hoe wij over Amerikanen denken als volk, met name omdat ze zich vaak wel lichtelijk schamen voor hun president. Overigens vinden wij Amerikanen verder erg behulpzaam en gedienstig, vooral in winkels en restaurants. Vanzelfsprekend speelt de fooien-cultuur hierbij een rol, desalniettemin kunnen wij daar in Nederland nog wel wat van leren.
- De vestigingen van de grote winkelketens zijn zoals bekend enorm in omvang. Het valt ook op dat je vaak het gevoel hebt dat je al eens eerder in een winkel bent geweest terwijl dat beslist niet zo is. Dat komt omdat de meeste filialen identiek zijn ingericht. Als je bij een Best Buy binnenloopt weet je onmiddellijk waar alle artikelen staan en in de Walmart is de Deli altijd om de hoek links en zitten de Home & Pharmacy-afdelingen altijd geheel rechts. Dat vergemakkelijkt wel het zoeken bij een willekeurig filiaal. De zelfscan stations in de Walmart vergen wat behendigheid maar schelen een hoop tijd, zeker als mensen karrevrachten vol met spullen af willen rekenen en de helft bij de kassa weer terug moeten leggen omdat hun budget daarvoor ontoereikend blijkt. Kennelijk is dat vrij normaal hier omdat we dat meer dan eens hebben zien gebeuren.
- De wegen zijn goed onderhouden en het principe van Keep Your Lane werkt prima hier. Je merkt nergens iets van agressie op de weg, ook als ik af en toe wat onbehendig een afslag wil bereiken. Men toetert niet, men seint niet met lichten en op het laatste moment je auto ertussen proppen gebeurt zelden. Er zijn politieauto's onderweg, die je de ruimte moet geven als ze iemand aan de kant hebben gezet. Er liggen wel veel kapotte autobanden naast de wegen. Het is mogelijk een stuk snelweg te adopteren die met jouw geld door Litter Control schoon kan worden gehouden. Andere instellingen doen daar geen moeite voor. Rechts afslaan bij rood is nog wel een dingetje, omdat niet altijd duidelijk is of dat ergens is toegestaan. Soms staat dat expliciet met een bord aangegeven maar vaak is dat niet zo. Op goed geluk en bij veilige situaties proberen we het dan maar en het gaat nog steeds goed.
- In ons resort zie je niemand, maar dan ook niemand op straat. Nu kan het zijn dat het te heet is om buiten te lopen, of ons resort is momenteel zo vlak nadat de scholen weer zijn begonnen hier praktisch onbewoond. Het is wel ongezellig stil hier. Het lijkt af en toe wel een heel luxe spookdorp.
- Het valt op dat er zich relatief veel Aziatische toeristen bevinden in dit deel van Amerika. De afstand van China en Japan naar West-Amerika is natuurlijk relatief klein en de vele "nieuwe rijken" in China geven ook graag hier hun geld uit. In de Premium Outlet gisteren werden zelfs in het Chinees reclameboodschappen rond geschald door de intercoms. Bij de toeristische plekken voelt het af en toe eerder dat je je in Azië bevindt dan in de VS.
Voor morgen wordt een temperatuur van 48 graden voorspeld en gaan we opnieuw proberen wat extra kleur op te doen.
dinsdag 13 augustus 2019
Palm Springs - Cabazon. Dag 13.
Dinsdag 13 augustus
Vorig jaar hebben we te weinig tijd kunnen besteden aan het rondneuzen in een Premium Outlet. Die outlets zitten overal door heel Amerika en bieden merkartikelen aan tegen gereduceerde prijzen. De dichtstbijzijnde outlet vanuit Palm Springs is op drie kwartier rijden in het plaatsje Cabazon. Alle shops zijn geschakeld en vormen een gigantisch winkelcomplex. We rijden rond kwart voor tien bij ons resort vandaan voor een rit van 40 mijl en arriveren rond half elf.
Jens heeft zijn zinnen gezet op nog een paar schoenen en wil deze graag kopen bij de Adidas-shop. Adidas maakt bredere schoenen dan de meeste andere topmerken en dat zijn schoenen waar Jens in past. Hij krijgt sowieso om de haverklap de vraag hoe lang hij is ('six foot eight') en hoe oud ('sixteen') en ziet vervolgens verbaasde blikken vergezeld gaan met veel ooh's en aah's. Zijn schoenmaat, Amerikaanse maat 14, is zelfs in Amerika vrij lastig te vinden. Uiteindelijk worden het een paar witte schuiten met een jeugdige uitstraling voor een prima prijs.
Esther vindt voor zichzelf bij de Nike-shop een paar schoenen in goud en zilver en vult daarmee haar Imelda Marcos collectie verder aan. In de Levi's-store hijs ik mezelf in een aantal spijkerbroeken en besluit uiteindelijk om er drie aan te schaffen. Thuis kan ik de meest versleten spijkerbroeken daarmee eindelijk in de vuilcontainer dumpen.
Thuisgekomen zoeken Es en ik het zwembad weer op en blijft Jens in het huisje om zijn Netflix-serie Wu Assasins uit te bingen.
Gisteren hebben we kaarten gekocht voor een wedstrijd van LA Galaxy tegen de Seattle Sounders op zaterdag de 17e. Jens wilde graag een keer Zlatan zien spelen en krijgt daarvoor nu de uitgelezen mogelijkheid. De plaatsen bevinden zich wel achter het doel omdat de meeste kaarten al zijn uitverkocht of veel te duur zijn.
Bij het zwembad, wat zich achter het clubgebouw bevindt, hebben we ook een sportzaal ontdekt met de nieuwste fitnessapparatuur. Es besluit om 's avonds een bezoek te brengen aan de sportzaal om er een uurtje te sporten. Jens en ik kijken een film op tv en maken geen aanstalten om ons verder in te spannen. De weg terug naar het huis was voor Es wel een uitdaging omdat al het dierlijke gespuis in het donker leek te bewegen. Als iedereen weer thuis is gaan we allemaal in de relax-mode.
Morgen weer een dag.
Vorig jaar hebben we te weinig tijd kunnen besteden aan het rondneuzen in een Premium Outlet. Die outlets zitten overal door heel Amerika en bieden merkartikelen aan tegen gereduceerde prijzen. De dichtstbijzijnde outlet vanuit Palm Springs is op drie kwartier rijden in het plaatsje Cabazon. Alle shops zijn geschakeld en vormen een gigantisch winkelcomplex. We rijden rond kwart voor tien bij ons resort vandaan voor een rit van 40 mijl en arriveren rond half elf.
Jens heeft zijn zinnen gezet op nog een paar schoenen en wil deze graag kopen bij de Adidas-shop. Adidas maakt bredere schoenen dan de meeste andere topmerken en dat zijn schoenen waar Jens in past. Hij krijgt sowieso om de haverklap de vraag hoe lang hij is ('six foot eight') en hoe oud ('sixteen') en ziet vervolgens verbaasde blikken vergezeld gaan met veel ooh's en aah's. Zijn schoenmaat, Amerikaanse maat 14, is zelfs in Amerika vrij lastig te vinden. Uiteindelijk worden het een paar witte schuiten met een jeugdige uitstraling voor een prima prijs.
Esther vindt voor zichzelf bij de Nike-shop een paar schoenen in goud en zilver en vult daarmee haar Imelda Marcos collectie verder aan. In de Levi's-store hijs ik mezelf in een aantal spijkerbroeken en besluit uiteindelijk om er drie aan te schaffen. Thuis kan ik de meest versleten spijkerbroeken daarmee eindelijk in de vuilcontainer dumpen.
Thuisgekomen zoeken Es en ik het zwembad weer op en blijft Jens in het huisje om zijn Netflix-serie Wu Assasins uit te bingen.
Gisteren hebben we kaarten gekocht voor een wedstrijd van LA Galaxy tegen de Seattle Sounders op zaterdag de 17e. Jens wilde graag een keer Zlatan zien spelen en krijgt daarvoor nu de uitgelezen mogelijkheid. De plaatsen bevinden zich wel achter het doel omdat de meeste kaarten al zijn uitverkocht of veel te duur zijn.
Bij het zwembad, wat zich achter het clubgebouw bevindt, hebben we ook een sportzaal ontdekt met de nieuwste fitnessapparatuur. Es besluit om 's avonds een bezoek te brengen aan de sportzaal om er een uurtje te sporten. Jens en ik kijken een film op tv en maken geen aanstalten om ons verder in te spannen. De weg terug naar het huis was voor Es wel een uitdaging omdat al het dierlijke gespuis in het donker leek te bewegen. Als iedereen weer thuis is gaan we allemaal in de relax-mode.
Morgen weer een dag.
maandag 12 augustus 2019
Palm Springs. Dag 12.
Maandag 12 augustus
Maakten we ons een paar weken geleden niet heel erg druk om een weerrecord in Nederland? Het was er wel 40 graden en dat is natuurlijk onleefbaar heet. Hier in de woestijn van Palm Springs lachen ze om die temperaturen: 40 graden, dat is lekker koel en eigenlijk te koud voor de tijd van het jaar. Men is in deze periode gewend aan temperaturen tussen de 40 en 50 graden Celsius en daar gaan we de komende dagen ook naar toe.
Gelukkig hebben we airco in ons huis en geen plannen om ons in te spannen de komende dagen. We hebben een zwembad ontdekt waar enkele cabana's bij zitten die je beschermen tegen de felle zon en een paar heerlijk luxe ligbedden bieden. Als we ons rond 11 uur, na een heerlijk relaxte ochtend, begeven bij het zwembad is de laatste cabana nog vrij. We installeren ons er gewapend met handdoeken, leesvoer en zwembadspeelgoed. Jens doet het nog wat rustiger aan en sluit zich een uurtje later bij ons aan. Met water en schaduw beschikbaar is het uitstekend uit te houden in de warmte.
Het resort is overigens brandschoon en minutieus onderhouden. 's Ochtends horen we het geluid van een plantsoenwerker die eerst de randjes van de gazonnetjes bijwerkt en daarna het gras een millimetertje inkort. Er is geen propje te vinden op straat net zo min dat er zich een kip op straat bevindt. De randjes in het zwembad zijn allemaal afgerond zodat het lastig is om je ergens aan open te halen. De vele regels van het resort verbieden zowat alles en zorgen voor een stille en steriele sfeer. Bij daglicht ziet de buitenkant van ons huis er zo uit:
Voor het eten moet ik nog een potje beerpongen tegen Jens maar het eten moet op tafel voordat we het beslissende spel hebben gestart.
Jens heeft ontdekt dat de Apple Watch waar hij zijn zinnen op had gezet opnieuw in de aanbieding is. We gaan na het avondeten, deze keer gezond met kip, aardappelen en broccoli, opnieuw naar de Best Buy in de buurt. Deze keer slagen we wel en Jens is de gelukkigste tiener in dit huis.
's Avonds doen we helemaal niks meer en kijken we opnieuw wat tv of een serie op Netflix.
Maakten we ons een paar weken geleden niet heel erg druk om een weerrecord in Nederland? Het was er wel 40 graden en dat is natuurlijk onleefbaar heet. Hier in de woestijn van Palm Springs lachen ze om die temperaturen: 40 graden, dat is lekker koel en eigenlijk te koud voor de tijd van het jaar. Men is in deze periode gewend aan temperaturen tussen de 40 en 50 graden Celsius en daar gaan we de komende dagen ook naar toe.
Gelukkig hebben we airco in ons huis en geen plannen om ons in te spannen de komende dagen. We hebben een zwembad ontdekt waar enkele cabana's bij zitten die je beschermen tegen de felle zon en een paar heerlijk luxe ligbedden bieden. Als we ons rond 11 uur, na een heerlijk relaxte ochtend, begeven bij het zwembad is de laatste cabana nog vrij. We installeren ons er gewapend met handdoeken, leesvoer en zwembadspeelgoed. Jens doet het nog wat rustiger aan en sluit zich een uurtje later bij ons aan. Met water en schaduw beschikbaar is het uitstekend uit te houden in de warmte.
Het resort is overigens brandschoon en minutieus onderhouden. 's Ochtends horen we het geluid van een plantsoenwerker die eerst de randjes van de gazonnetjes bijwerkt en daarna het gras een millimetertje inkort. Er is geen propje te vinden op straat net zo min dat er zich een kip op straat bevindt. De randjes in het zwembad zijn allemaal afgerond zodat het lastig is om je ergens aan open te halen. De vele regels van het resort verbieden zowat alles en zorgen voor een stille en steriele sfeer. Bij daglicht ziet de buitenkant van ons huis er zo uit:
Voor het eten moet ik nog een potje beerpongen tegen Jens maar het eten moet op tafel voordat we het beslissende spel hebben gestart.
Jens heeft ontdekt dat de Apple Watch waar hij zijn zinnen op had gezet opnieuw in de aanbieding is. We gaan na het avondeten, deze keer gezond met kip, aardappelen en broccoli, opnieuw naar de Best Buy in de buurt. Deze keer slagen we wel en Jens is de gelukkigste tiener in dit huis.
's Avonds doen we helemaal niks meer en kijken we opnieuw wat tv of een serie op Netflix.
zondag 11 augustus 2019
Palm Springs. Dag 11.
Zondag 11 augustus
Als je vakantie hebt hoop je in die periode flink uit te kunnen rusten en af en toe ook uit kan slapen. Vandaag was niet een van die dagen en de wekker ging dus opnieuw vroeg af. We hadden gisteren via Groupon goedkope entreekaarten voor de Phoenix Zoo kunnen bemachtigen en wilden dar op tijd zijn, omdat de Zoo al om 14:00 sluit. Dus zaten we om half acht aan weer een uitstekend ontbijt om voor 9 uur door de poorten van de dierentuin te kunnen lopen.
Het was inderdaad nog geen 9 uur toen we bij een snikhete temperatuur van al 35 graden de Zoo betraden. We hadden flesjes ijswater mee tegen de hitte maar die waren al snel leeg. Het gechloreerde leidingwater is zo slecht te drinken dat dat eigen geen optie was. Dan maar regelmatig wat water over de armen gieten om af te koelen. Volgens de parkfotografe was het vandaag minder heet dan normaal (!) en zou het hier dik in de veertig graden moeten zijn.
De Zoo liet ons de verplichte leeuw, olifant en aapjes zien maar ook de inheemse mountain lion en vele exotisch reptielen die hier in de omgeving voorkomen. Inmiddels was het al tegen de 40 graden en maakten we onze route af met het laatste stukje onontdekte park. Bij deze temperaturen wilden we snel weer in de koele auto zitten.
Rond 1 uur reden we richting La Quinta, een voorstadje van Palm Springs, voor een rit die bijna vier uur zou gaan duren. De wegen gaan veelal rechtdoor en op en neer. Onderweg deelden we bij een wegrestaurantje een kaaspizza van de Pizza Hut en kwamen net voor vijven aan in de luxe van het woestijnresort La Quinta. Ons huisje ligt op een afgesloten en bewaakt terrein met allemaal hacienda-achtige huisjes. Bij de poort krijgen we een toegangspas voor de auto en de rest van de info was ons inmiddels al per e-mail doorgestuurd door de eigenaresse.
Bij binnenkomst straalde de luxe ons tegemoet: twee slaapkamers met kingsize bedden met elk hun eigen uitgebreide badkamer. Een keuken met Amerikaanse koelkast, vaatwasser en oven en een hoekje met een wasmachine en een droger. Eindelijk konden we onze zompige koffers uitmesten en morgen weer frisse kleren aantrekken. Het huis is voorzien verder van drie televisies met kabel-tv en een centrale airconditioning, die nagenoeg geen herrie maakt. Hier houden we het wel een poosje uit.
We gaan op onderzoek uit waar zich onze zwembaden bevinden in de buurt en gaan daarna met de auto naar de Walmart, die zich op 10 minuten rijden van ons huisje bevindt. Daar slaan we voorraden in voor de komende drie dagen en keren we als het al donker is terug naar ons tijdelijke thuis. Jens denkt de weg terug te kunnen vinden zonder navigatie en verrek, dat lukt hem ook nog.
'Thuis' eten we zelfgemaakte kaashotdogs, om de junkfoodtraditie nog even in ere te houden, en zakken dan neer op de bank om wat tv te kijken. Es en Jens doen daarna nog een spelletje Yahtzee en ik ga verder met mijn blog. Morgen gaan we heel veel niks doen en ons ophouden bij een van de zwembaden.
Als je vakantie hebt hoop je in die periode flink uit te kunnen rusten en af en toe ook uit kan slapen. Vandaag was niet een van die dagen en de wekker ging dus opnieuw vroeg af. We hadden gisteren via Groupon goedkope entreekaarten voor de Phoenix Zoo kunnen bemachtigen en wilden dar op tijd zijn, omdat de Zoo al om 14:00 sluit. Dus zaten we om half acht aan weer een uitstekend ontbijt om voor 9 uur door de poorten van de dierentuin te kunnen lopen.
Het was inderdaad nog geen 9 uur toen we bij een snikhete temperatuur van al 35 graden de Zoo betraden. We hadden flesjes ijswater mee tegen de hitte maar die waren al snel leeg. Het gechloreerde leidingwater is zo slecht te drinken dat dat eigen geen optie was. Dan maar regelmatig wat water over de armen gieten om af te koelen. Volgens de parkfotografe was het vandaag minder heet dan normaal (!) en zou het hier dik in de veertig graden moeten zijn.
De Zoo liet ons de verplichte leeuw, olifant en aapjes zien maar ook de inheemse mountain lion en vele exotisch reptielen die hier in de omgeving voorkomen. Inmiddels was het al tegen de 40 graden en maakten we onze route af met het laatste stukje onontdekte park. Bij deze temperaturen wilden we snel weer in de koele auto zitten.
Rond 1 uur reden we richting La Quinta, een voorstadje van Palm Springs, voor een rit die bijna vier uur zou gaan duren. De wegen gaan veelal rechtdoor en op en neer. Onderweg deelden we bij een wegrestaurantje een kaaspizza van de Pizza Hut en kwamen net voor vijven aan in de luxe van het woestijnresort La Quinta. Ons huisje ligt op een afgesloten en bewaakt terrein met allemaal hacienda-achtige huisjes. Bij de poort krijgen we een toegangspas voor de auto en de rest van de info was ons inmiddels al per e-mail doorgestuurd door de eigenaresse.
Bij binnenkomst straalde de luxe ons tegemoet: twee slaapkamers met kingsize bedden met elk hun eigen uitgebreide badkamer. Een keuken met Amerikaanse koelkast, vaatwasser en oven en een hoekje met een wasmachine en een droger. Eindelijk konden we onze zompige koffers uitmesten en morgen weer frisse kleren aantrekken. Het huis is voorzien verder van drie televisies met kabel-tv en een centrale airconditioning, die nagenoeg geen herrie maakt. Hier houden we het wel een poosje uit.
We gaan op onderzoek uit waar zich onze zwembaden bevinden in de buurt en gaan daarna met de auto naar de Walmart, die zich op 10 minuten rijden van ons huisje bevindt. Daar slaan we voorraden in voor de komende drie dagen en keren we als het al donker is terug naar ons tijdelijke thuis. Jens denkt de weg terug te kunnen vinden zonder navigatie en verrek, dat lukt hem ook nog.
'Thuis' eten we zelfgemaakte kaashotdogs, om de junkfoodtraditie nog even in ere te houden, en zakken dan neer op de bank om wat tv te kijken. Es en Jens doen daarna nog een spelletje Yahtzee en ik ga verder met mijn blog. Morgen gaan we heel veel niks doen en ons ophouden bij een van de zwembaden.
zaterdag 10 augustus 2019
Phoenix AZ.Dag 10.
Zaterdag 10 augustus
Als we 's ochtends de ontbijtruimte inlopen blijkt ook het ontbijt uitgebreider dan we gewend zijn. Voor het eerst staat er ook yoghurt op het menu en is er volop keuze uit beleg en fruit.
Op de planning staan het bezoeken van de lokale dierentuin en het Arizona Science Center. Eerst moeten we nog wel de twee uur overbruggen die ons scheiden van de bestemming: Phoenix Arizona.
De rit verloopt vlot en om half twaalf komen we aan bij de Phoenix Zoo. Als we van plan zijn kaartjes te kopen zien we dat de dierentuin maar tot twee uur geopend is, dit vanwege de hoge temperaturen van rond de 40 graden en de maand augustus. Om nu 25 dollar per persoon neer te tellen voor twee uurtjes leek ons wat te veel van het goede en we besloten het bezoek uit te stellen tot de volgende dag. We zijn morgen pas vanaf 3 uur welkom in het gehuurde huis in Palm Springs en hebben daarom nog een halve dag om ons te vermaken in Phoenix. De planning verschoof dan maar naar het bezoeken van het Arizona Science Center, een soort Nemo waar je interactief met de wetenschap kan spelen.
Op het eerste gezicht leken het museum vooral te zijn opgezet voor kinderen onder de 12, maar uiteindelijk was er ook voor oudere personen voldoende te beleven. De werking van het menselijk lichaam, de krachten van de natuur en het opwekken van energie waren enkele thema's die op verschillende lagen van het gebouw werden toegelicht. Niet alleen leerzaam maar ook vooral bijzonder onderhoudend.
Ook al lag ons LaQuinta hotel niet ver van het museum, er komen was nog niet zo eenvoudig. Een deel van de rondweg van Phoenix was in onderhoud en afgesloten. De gehuurde navigatie, die overigens sowieso al niet helemaal up-to-date bleek, begreep dit niet en stuurde ons steeds terug naar de route die juist was afgesloten. Omdat we Apple Carplay in de auto hebben hebben we de route die de kaarten-app ons aangaf gevolgd en deze hield blijkbaar wel rekening met actuele situaties.
Het LaQuinta was zo mogelijk nog luxer dan ons vorige hotel. Es voelt zich niet helemaal lekker en we besluiten verder niks meer te ondernemen vandaag.
Tijdens ons vorige vakantie hadden we ons al voorgenomen om eenkeer te gaan eten bij een Cracker Barrel restaurant. Laat er nu precies eentje staan vlak naast ons hotel! De sfeer doet erg Amerikaans aan in het restaurant en het eten is al net zo Amerikaans. We kiezen een gerecht uit en laten ons verrassen door de sides bij de gerechten. De Bread Crumbs die we hadden besteld hebben de vorm van een muffin maar smaken naar brood. De 'sweet apple' is eigenlijk de vulling voor een appeltaart en de dumplings smaken naar helemaal niks. Het eten smaakte prima en de bediening was bijnaoverdreven vriendelijk. Bij het afrekenen wilde ik service belonen met een goede fooi maar vergaat de getallen voor de komma de plaatsen op het pinapparaat waardoor het bedrag uitkwam op enkele centen. Gelukkig ontdekte ik dit op tijd en meldde me opnieuw bij de kassa om het juiste bedrag achter te laten. Dit werd enorm gewaardeerd en met iedereen tevreden keerden we terug in ons hotel.
Als we 's ochtends de ontbijtruimte inlopen blijkt ook het ontbijt uitgebreider dan we gewend zijn. Voor het eerst staat er ook yoghurt op het menu en is er volop keuze uit beleg en fruit.
Op de planning staan het bezoeken van de lokale dierentuin en het Arizona Science Center. Eerst moeten we nog wel de twee uur overbruggen die ons scheiden van de bestemming: Phoenix Arizona.
De rit verloopt vlot en om half twaalf komen we aan bij de Phoenix Zoo. Als we van plan zijn kaartjes te kopen zien we dat de dierentuin maar tot twee uur geopend is, dit vanwege de hoge temperaturen van rond de 40 graden en de maand augustus. Om nu 25 dollar per persoon neer te tellen voor twee uurtjes leek ons wat te veel van het goede en we besloten het bezoek uit te stellen tot de volgende dag. We zijn morgen pas vanaf 3 uur welkom in het gehuurde huis in Palm Springs en hebben daarom nog een halve dag om ons te vermaken in Phoenix. De planning verschoof dan maar naar het bezoeken van het Arizona Science Center, een soort Nemo waar je interactief met de wetenschap kan spelen.
Op het eerste gezicht leken het museum vooral te zijn opgezet voor kinderen onder de 12, maar uiteindelijk was er ook voor oudere personen voldoende te beleven. De werking van het menselijk lichaam, de krachten van de natuur en het opwekken van energie waren enkele thema's die op verschillende lagen van het gebouw werden toegelicht. Niet alleen leerzaam maar ook vooral bijzonder onderhoudend.
Ook al lag ons LaQuinta hotel niet ver van het museum, er komen was nog niet zo eenvoudig. Een deel van de rondweg van Phoenix was in onderhoud en afgesloten. De gehuurde navigatie, die overigens sowieso al niet helemaal up-to-date bleek, begreep dit niet en stuurde ons steeds terug naar de route die juist was afgesloten. Omdat we Apple Carplay in de auto hebben hebben we de route die de kaarten-app ons aangaf gevolgd en deze hield blijkbaar wel rekening met actuele situaties.
Het LaQuinta was zo mogelijk nog luxer dan ons vorige hotel. Es voelt zich niet helemaal lekker en we besluiten verder niks meer te ondernemen vandaag.
Tijdens ons vorige vakantie hadden we ons al voorgenomen om eenkeer te gaan eten bij een Cracker Barrel restaurant. Laat er nu precies eentje staan vlak naast ons hotel! De sfeer doet erg Amerikaans aan in het restaurant en het eten is al net zo Amerikaans. We kiezen een gerecht uit en laten ons verrassen door de sides bij de gerechten. De Bread Crumbs die we hadden besteld hebben de vorm van een muffin maar smaken naar brood. De 'sweet apple' is eigenlijk de vulling voor een appeltaart en de dumplings smaken naar helemaal niks. Het eten smaakte prima en de bediening was bijnaoverdreven vriendelijk. Bij het afrekenen wilde ik service belonen met een goede fooi maar vergaat de getallen voor de komma de plaatsen op het pinapparaat waardoor het bedrag uitkwam op enkele centen. Gelukkig ontdekte ik dit op tijd en meldde me opnieuw bij de kassa om het juiste bedrag achter te laten. Dit werd enorm gewaardeerd en met iedereen tevreden keerden we terug in ons hotel.
Abonneren op:
Posts (Atom)