Met weer een stevige rit voor de boeg nemen we afscheid van ons hotel en Las Vegas. De route langs de I-15 North brengt ons naar het Zion National Park en daarna, als er tijd over is, naar Bryce Canyon National Park. Op een kaart lijken de afstanden minder groot dan wanneer ze hier moeten worden afgelegd. Met name in bergachtige gebieden gaat de gemiddelde snelheid drastisch omlaag en moeten we rekening houden met langere reistijden. Zo ook vandaag. Zion en Bryce lijken redelijk dicht naast elkaar te liggen (op de hele kaart van de VS, maar liggen in werkelijkheid nog wel 80 bergachtige mijlen, en dus ruim twee uur rijden, uit elkaar. Bovendien rijden we een andere tijdzone in als we Utah binnenkomen en verliezen we een extra uurtje. Het is al twijfelachtig of we Bryce gaan halen en we laten het er op aankomen als we de keuze moeten maken.
De landschappen onderweg zijn weer adembenemend en we halen traditioneel onze lunch bij een Wallmart langs de route. Na ruim twee-en-eenhalf uur rijden rijden we het Zion park binnen en worden meteen opnieuw geconfronteerd met borden waarop staat dat alle parkeerplaatsen bezet zijn in het park. We wagen de gok en weten gelukkig toch een plekje in de berm van een bergweg te vinden om de auto neer te zetten. Met de shuttlebus laten we ons daarna vervoeren naar het eindpunt van de route en stapten uit bij Temple of Sinawava, waar we een wandelpad ons zou brengen bij de oevers van de Virgin rivier. Door een wandeling te maken dwars door de ondiepe rivier stroomopwaarts zouden we uitkomen bij The Narrows, een deel van de rivier die tussen steeds dichter op elkaar liggende bergwanden ligt.
Goed schoeisel is van groot belang om de tocht te kunnen maken over de rotsachtige en gladde bedding. Jens en Esther hadden gekozen voor dichte schoenen, ik voor mijn leren slippers. Met slippers door het water is niet te doen, dus ik probeerde het dan maar op blote voeten maar dat bleek al snel een onmogelijkheid. Voor een deel ben ik met de meute meegelopen maar moest daarna afhaken. Es en Jens zijn wel verder gelopen en hebben kou en stroming getrotseerd om zo ver mogelijk te komen. Voorbij dat punt leek het onmogelijk om door te wandelen en zijn ze teruggelopen naar de plek waar ik op ze had gewacht.
Een leuke bijkomstigheid van de omgeving was dat er veel tamme eekhoorntjes rondliepen die zich soms makkelijk lieten aanraken. Hoewel dit strikt verboden was hebben we een van die diertjes een stukje van een muesli-reep gegeven. Ze komen daarvoor helemaal op je schoot zitten. Erg schattig.
Het uur tijdsverschil en de lange wandeltocht liet helaas geen ruimte meer voor andere activiteiten vandaag, dus hebben we Bryce laten schieten. Bovendien moesten we nog een eindje terugrijden naar St. George, waar ons volgende hotel op ons wachtte.
Het hotel is St. George bleek het meest luxe tot nu toe en we kregen een heerlijk grote kamer met grotere bedden dan normaal. Nadat we een Pizza Hut hadden bezocht die praktisch naast het hotel lag, doken Jens en ik nog even het hotelzwembad in om een balletje te gooien. Een stel Amerikaanse jochies vroegen of ze mee mochten doen met 'playing catch' en dat vonden we goed. Vervolgens begonnen de knaapjes te ratelen over hun 'gaming hobbies', hun baseball-kunsten en over Texas, waar ze vandaan kwamen. Na een half uurtje hadden we genoeg van de kids en hebben we rustig ge-chilled op onze kamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten