Death Valley. Dag 4.

Zondag 4 augustus

Om half 7 maakt Esther me wakker omdat Max aan het racen is. Streamen lukt niet zo goed in deze contreien, dus dan maar de live-stand volgens via de F1-app en de NOS-site. Jammer dat Max net tekort kwam voor een nieuwe overwinning. Maar spannend was het wel.

Voor het eerst deze vakantie hadden we geen ontbijt bij ons ho(s)telboeking. Een prima gelegenheid om eens een McDonalds-ontbijt te proberen. Hier krijg je een combo van drie pannenkoekjes en een hamburgertje met roerei. De cappuccino met caramel maakte het geheel af. Jens ging voor twee Bacon Egg and Cheese McGriddle en een frappuccino. Het is maar goed dat de vakantie eindig is; op deze manier zitten we in no-time op een minder gezond gewicht.

De weg naar Death Valley, de bestemming van vandaag, is lang en recht. Esther vertrouwt zich wel op deze route en neemt vandaag plaats achter het stuur. Als dan de wegen vervolgens kronkeliger en bergachtig worden is de uitdaging ineens een stuk groter. Het rijden in de bergen gaat Es overigens ook prima af.

Via de display in de auto kunnen we volgen hoe de temperatuur langzaam oploopt buiten. Het is nog geen middag maar de 35 graden is al gehaald. Ons eerste stop is bij Father Crowley Point, waar we een prachtig uitzicht hebben op Rainbow Canyon. De dieptes zijn indrukwekkend en de gekleurde lagen tonen hoe de aarde zich vroeger laag voor laag heeft gevormd.

Ondertussen is het ruim 40 graden als we aankomen in Stovepipe Wells, een klein dorpje midden in de vallei waar je souvenirs en heerlijk koud ijs kan kopen. De warmte slaat als een klap in je gezicht als je de geairconditionde auto uitstapt. Warmer weer hebben we vermoedelijk nooit eerder in ons leven meegemaakt. In de winkel, en overigens ook elders op de plekken waar we geweest zijn, hoor je veel Nederlands om je heen. Het lijkt wel of iedereen in Nederland het plan heeft opgevat om nu naar de Amerikaanse westkust te reizen. Uniek is deze reis dus al lang niet meer.
Gewapend met een ijsje lopen we de winkel uit. Jens heeft zijn verzameling souvenirmunten uitgebreid met een exemplaar uit Death Valley.

We slaan Furnace Creek en The Devil's Golf Course over en belanden op het diepste en heetste punt in de vallei: Badwater. De auto geeft aan dat de buitentemperatuur hier 49 (!) graden Celsius is en we kijken uit op een grote bruin-witte zoutvlakte. De hitte is enorm, maar zweten doen we niet. Dat komt door de droge wind die er ter plekke waait. Een bizarre ervaring om zoveel hitte te voelen in de buitenlucht. Er is zelfs een plas water aanwezig waarin verschillende planten en dieren leven. De bodem smaakt inderdaad zout en we maken een korte wandeltocht over de vlakte. Daarna snel weer de koele auto in om onze reis te vervolgen.

Rond een uur of vier rijden we Las Vegas binnen. Overdag is het vooral een grote vlakte met in het midden een rij met hoge gebouwen: De Strip. Hier gebeurt het allemaal 's avonds! We vinden ons hotel en checken in voor een kamer op de begane grond. Dat is lekker dicht bij het zwembad, waar we op uitkijken vanuit onze kamer.  Buiten is het er 42 graden en dat nodigt uit om een duik te nemen. We pakken de laatste zonnestralen van de dag mee en maken ons daarna klaar om rond 7 uur naar De Strip te wandelen. De afstand tot De Strip lijkt niet ver maar in de hitte van de avond een inspannende kwestie. Hier zweten we wel van de wandeling en we zijn blij dat we ter plekke zijn. Met de intredende avond gaan overal uitbundig de lichten aan en wanen we ons snel in een soort Sodom en Gomorra. Wat een klatergoud en luxe! De verbazing als van mijn eerst bezoek aan Las Vegas in 2000 maakte zich opnieuw van mij meester. We liepen door de casino's, vergaapten ons aan de extravagant geklede mensen en keken onze ogen uit. Bij de Panda Express genoten we van weer van een van Amerika's 'culinaire hoogstandjes' en het smaakte allemaal prima.

In de Venetian stonden we ineens weer buiten, althans zo leek het. Het plafond was beschilderd als een wit met blauwe lucht die zelfs leek te bewegen als we liepen. In de aangelegde grachten van de gekoelde gangen voeren zelfs Venetiaanse gondels gevuld met veelal Aziaten. We houden ons in en wagen geen gokje in een van de vele casino's.

Omdat mijn rug slecht kan tegen lange slentertochten sloten we de avond af, liepen het parcours terug naar het hotel en doken daar snel ons nest in.