Een van de hoogtepunten van deze vakantie zou vandaag gaan plaatsvinden: een helikoptervlucht boven de Grand Canyon. Het zou op de bucketlist van velen kunnen staan. De tocht naar het vliegveld is wel een flinke: ter illustratie, we zouden in een dag op en neer naar Parijs gaan rijden. Achteraf zou dat natuurlijk veel beter te plannen zijn geweest echter het vooruitzicht van wat ons uiteindelijk te wachten stond maakte veel van het ongemak goed.
Vlak voor tienen vertrokken vanuit Las Vegas voor de lange rit naar het vliegveld in Grand Canyon Village. Het helikopterbedrijf Papillion zou ons daar ruim een half uur lang boven de noord- en de zuidrand van de canyon rondvliegen. De rit leidde ons langs de Hoover-dam, die we op de terugweg wel zouden bezoeken. Het landschap veranderd voortdurend tijdens een lange rit en de bergen werden vlaktes, de vlaktes werden woestijnen en de woestijnen werden weer bergen. We stopten onderweg bij een tankstation waar we hotdogs en een kleffe boterham met aardappelsalade kochten voor de lunch.
Na bijna 4 uur rijden kwamen we dan eindelijk aan bij het helikopterbedrijf en werden we in een wachtruimte gezet. We kregen een sticker voor op de borst en werden in het Engels bij onze voornaam opgeroepen (Rainz!). Bij de uitgang van de terminal kregen we een opblaasbaar reddingsvest, terwijl er in de verste verten geen zee of meer te bekennen was. Nu mochten we door naar de klaarstaande helikopter, waar we een plaats kregen aangewezen op basis van ons eerder gemeten gewicht. Esther mocht voorin zitten en had het beste uitzicht. Jens en ik hadden de hele achterbank voor ons tweeën. Via een headset konden we met elkaar praten en stelde de piloot zich eerst aan ons voor. Hij wenste ons een prettige en boeiende vlucht toe.
Dat was niets te veel gezegd. Nadat we eerst een vlakte met her en der wat bomen waren gepasseerd doende in de verste de canyon op en klonk de muziek van 2001 A Space Odyssee via onze headsets toen de de rand overvlogen. Wat een geweldig uitzicht! De gelaagde rotspartijen doken links en rechts van ons raampje op en de immense diepten daartussen maakten grote indruk op ons. Via de headset werd ons door een Amerikaans-Nederlandse stem verteld hoe de kloof is ontstaan in de loop van vele eeuwen en hoe deze vandaag de dag nog steeds dieper uitslijt. De vlucht duurde een halfuurtje maar voelde veel langer te duren of was dat ook zelfs. Met een zachte landing zette de piloot ons weer aan de grond en via de giftshop waren we weer terug in de ontvangsthal. Nog nagenietend van de ervaring liepen we terug naar onze auto.
Een kilometer verderop was het bezoekerscentrum van de Grand Canyon, inclusief een Imax-theater en giftshop. Jens scoorde er opnieuw een souvenirmunt en we aten er een heerlijk ijsje. Omdat de terugreis evenzoveel uren zou gaan duren sloegen we de Imax-voorstelling over en togen we terug naar Las Vegas.
Terwijl het donker begon te worden waren we net op tijd om bij daglicht de Hoover-dam even snel te bezoeken. Het wisselvallige weer had ons onderweg al een klein buitje opgeleverd en het leek bij de Hoover-dam opnieuw te gaan regenen, maar een paar druppels waren alles wat er neerkwam. De dam is een mooi en imposant bouwwerk en ook niks mer dan dan. Waarschijnlijk had het meer indruk gemaakt als we meer tijd hadden genomen om bijvoorbeeld een rondleiding te nemen langs de bezienswaardige onderdelen van de dam.
Bij een tankstop onderweg besloten we het volgende fastfood hoogtepunt te pakken en belandden bij Taco Bell. De gekruide frietjes en de taco van onze combobox smaakten prima maar de bonenpasta in de burrito smaakte naar helemaal niks.
Rond half 10 kwamen we bij ons hotel aan en het was niet lang daarna dat we de dag afsloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten